هر کسی را بهر کاری ساختند!

این جمله، یک مقدار قدیمی و از مدافتاده شده است و اگر بفهمید که در مورد چه چیزی می خواهیم حرف بزنیم هم، دیگر واویلا می شود و رگ فیمینیست گرایی تان حسابی قلمبه می شود و در آستانه ترکیدن قرار می گیرد و اما خواهشا این یک بار، لطف کنید، مرحمت کنید، ما را شرمنده کنید و مطلب را تا آخر بخوانید.

این اواخر به خاطر جلوه دادن یک جور شخصیت باکلاس یا برای نشان دادن ما می توانیم یا شاید کم کردن روی طرف های جنس مخالف، بعضی از دخترها و پسرها، رشته ها و کارهای جالبی را انتخاب می کنند! از باب نمونه چند تا دختر خانم تمیز و نازنین، پای شان را می کنند توی یک کفش که ما حتما باید برویم رشته بیل زنی آن هم در دانشگاهی در کوه های پشت رشته کوه های کلیمانجارو! و تازه تمام شرایطش را هم می پذیریم، که عبارت اند از چهارده ساعت کار اجباری زیر نور خورشید بدون غر زدن، بدون حق استفاده از کرم ضد آفتاب، جابه جا کردن قلوه سنگ ها با فرغون، بدون اجازه پیف پیف کردن و جیغ کشیدن و صدازدن مامانم اینا، آن همه به تنهایی، دوربودن از هر گونه امکانات رفاهی از جمله خرید کردن، استفاده از لباس های مد روز یا حتی شوهر کردن!

خلاصه این که این دخترها کاملا فراموش کرده اند که خداوند لطافت و ظرافت را توی وجود آن ها قرار داده است و موجودات دیگری را برای این جور کارها آفریده است. البته جدیدا خیلی از آقا پسرها هم به سوهان کردن ناخن ها و با دقت ملیله دوزی کردن، خیلی افتخار می کنند و کوبلن بافی با نخ های صورتی و نارنجی یکی از علایق آن ها در ساعات و اوقات فراغتشان است! البته این آقایان سبیل کلفت و  جنابان هیکل گنده هم انگار نمی دانند که هر کسی را بهر کاری ساخته اند!

این اشتباه بزرگی است که دخترها بخواهند برای خودنمایی و نشان دادن توانایی های شان شبیه پسران شوند و پسرها هم به هنگامه و بهانه جفت گیری، ادای خانم را دربیاورند!